Geboren: 15/12/2007
Gestorven: 19/10/2020

Hoe zal ik beginnen…

Vanaf kinds af aan ben ik thuis opgegroeid met dieren waarbij de nadruk lag op katten.
Het was voor mij vanzelfsprekend om dan ook een kat in huis te halen toen ik zelf vader werd.
Dat ging jaren eigenlijk gewoon onopgemerkt totdat wij Isis in 2009 konden ophalen bij de cattery.
Dat zit zo, op een dag kwam iemand met een grijs Persje bij ons aan de deur.
Naar later bleek was dit diertje van iemand uit de buurt die enorm blij was het terug te krijgen.

Toch bleef de leegte en een lokale dierenarts heeft ons toen voorgedragen bij een Maine Coon cattery.
Daar aangekomen bleek er een poes die moeilijk lag bij de rest van de katten en of wij belangstelling hadden.
Nou om een lang verhaal kort te maken was Isis diezelfde avond al bij ons thuis.
Vanaf het begin was ze anders dan alle katten die ik al die jaren voorbij heb zien komen en gaan…
Van elk diertje heb ik gehouden maar poes Isis wist mij op een of andere manier te binden.

Kijk soms ga je door een periode heen van stevige tegenslag en de afgelopen tien jaar zat dan ook niet mee.
Ik heb in die jaren afscheid moeten nemen van mijn ouders en broer en iemand bijgestaan die ernstig ziek was.
Gelukkig is dat alles achter de rug maar in die periodes merk je pas hoezeer een dier in huis je erdoorheen helpt.

Lieve Isis,
Op maandag 19 October 2020 hebben we je nog een laatste keer naar de dierenarts gebracht om je daar achter te laten.
In de aanloop van dit jaar was je al niet goed, het begon met niesen, dat werd minder maar daarna veel overgeven.
Zoals op de eerste foto was je in het voorjaar een mooie vacht en zoals ik jou mij het best zal herinneren.
Op de tweede foto nadat je al een aantal behoorlijk ingrijpende behandelingen achter de rug had.
Zo hebben we op advies jou laten trimmen zodat je klitjes weg waren en je goed tegen de warmte kon.
Tussendoor heel veel medicijnen geprobeerd en uiteindelijk ging het met speciaal voedsel heel even goed, eindelijk…
Totdat je ruzie had met een andere kat, een moment even niet opletten en je was over de schutting gesprongen.
Oogjes was beschadigd en een zalfje was een hele klus, uiteindelijk hebben we je moeten laten opereren, dat ging goed.
Na de operatie knapte je goed op, je vacht kreeg ook weer haar en heel voorzichtig zelfs weer kleur.
En daarna ging het plotseling heel snel, het overgeven kwam terug en je was heel erg ziek aan het worden.
Yoen ik je die zondag op maandag zwaar hoorde ademen wist ik dat het einde naderde, ik was de wanhoop nabij.
De volgende dag kwam ik thuis van werk en zag dat je probeerde op te staan om mij te groeten, ik brak van binnen.
Ik wist at je zo graag nog had willen laten merken dat ik voor jou zo belangrijk was maar je kon niet meer.
Met verstikte stem belde ik de dierenarts en kon direct terecht, daar aangekomen bleken er meerdere tumoren te zijn.
Ik hoefde niet lang na te denken en samen met mijn vrouw hebben we ingestemd op het advies van de dierenarts.

Ik hield mijn hand onder je kopje en keek nog een keer in het oogje wat het nog wel deed, je leek mij te vergeven.
Maar op het moment dat de definitieve injectie gegeven werd was ik stuk van verdriet, mijn kleine vreugde daar ging ze.
Terug naar huis met een legen travelbox kon geen van ons beiden wat zeggen, het was stik in de auto en stil thuis.
Die avond had ik het voorstel gezien waar Isis naartoe zou kunnen gaan, ik vond het een kille plek waar zij niet hoorde.
Gelukkig vond ik bij ons in de buurt een klein landgoed op nog geen half uur van ons huis die katten een begraafplaats biedt.
Het was al laat maar ik kon ze nog bereiken en afspreken dat hun degenen waren die Isis bij de dieren arts zou halen.
De Dinsdag daarop is zij bij hen gecremeerd en die middag samen met nog een stuk of twee andere katten verspreid achter het landgoed.

Op vrijdag aan het eind van die week waarin wij afscheid moesten nemen een afdrukje in ontvangst genomen van haar pootje.
Na afloop de dierenbegraafplaats opgelopen en naar de plek gegaan waar ze was uitgestrooid, er lag nog wat as dat was alles.
Ik heb zachtjes het gras aangeraakt waarvan ik vermoed dat haar as was uitgestrooid en voelde hoe gek ook dat ze dichtbij was.

Tijdens die week gehuild, wat een gemis, ook nu ik dit weer schrijf terwijl ik even pauze heb op mijn werk voel ik de pijn.
Gisteren heb ik een paar bloemtjes uit onze achtertuin geplukt waar ze zo graag en zo vaak was en bij haar grafje gebracht.
Het as was er nog maar je zag dat het gras langzaam maar zeker zich een natuurdakje ging vormen om haar voor altijd te beschermen.
Isis mijn kleine lief ik zal zolang ik leef jou altijd in mijn gedacht houden, kleine lieverd dat je er was je wordt niet vergeten.
Ik zal zeker nog vaak naar je toe gaan en minstens zo vaak aan je denken. mijn kleine lieverd ik spreek van harte de wens uit om je te zien als ook ik overga.

Kleine Isis rust zacht. (15-12-2007 – 19-10-2020)

Arian de Koning