Geboren: 30/08/2012
Gestorven: 16/07/2022

Je liep verdwaalt op een open veld. Je had schrik van alles en iedereen.
Maar mensjes hadden jou gezien en zo kwam je terecht in 2014 bij Katimoe.
Ik had toen heel veel verdriet, had net Minneke moeten afgeven.
Je naam was Cupidol, echt wel passend bij jou.
Op 13/11/2013 kwam je wonen bij de M’kes en je kreeg de naam Mischa.
Je was zo een stil en timide meisje.
Maar je bloeide open tot zo een lief meisje. Je genoot van je leventje.
Juni 2022 moest je naar de dierenarts gaan voor je tandjes. Alles terug in orde. Tot ik merkte dat je problemen had met het openen van je mondje. Je kon je eten bijna niet meer eten en ook je snoepjes kon je niet meer eten. Bij de dierenarts werd je onder verdoving gebracht en ook toen kregen ze je mondje niet meer open… hooguit een kleine 2cm ging je mond nog open…..je kaak zat verankerd langs ene kant.
Wat nu .. je vermagerde, je wou eten maar het lukte je niet… elke avond zaten we samen in de zetel en maakte ik een papje van jouw eten zodat je het toch wat kon opzuigen. Maar je had ze zoveel moeite mee. Je snapte het niet wat er aan de hand was. Via de DA kwamen we terecht in de Bosdreef. Daar werd een scan genomen van je hoofdje. Je kaak was verankerd en er werd ook een meningeoma ontdekt in je hoofdje.
Als de medicatie niet hielp… zagen ze weinig hoop. Maar toch gingen we er samen voor vechten. Elke avond zat ik uren met jou in de zetel om jou eten te geven. Je had het echt niet makkelijk. Je gezichtje was dan ook zo vuil. En telkens was wassen en eten…
We zagen echt geen betering.. 6 weken lang hebben we samen gestreden. Maar toen we de laatste keer naar de Bosdreef gingen, was het verdict er. Ze konden niets meer voor jou doen… ook de meningeoma begon druk te zetten op je oogje. Daar had je ook veel last van…
Toen we terug reden naar huis zat je mij zo diep aan te kijken en ik voelde dat je er genoeg van had… tranen vloeide over mijn wangen. Je doorboorde mijn ogen… die zeiden dat je er genoeg van had…
Die blik in jouw ogen zal ik nooit vergeten. Thuis gekomen begin je afstand bij mij te nemen. Je wou ook niet meer eten. Ik mocht je zelfs niet meer wassen .. je zonderde je af…
En dan moest ik die zware beslissing nemen…
Heb mij nog nooit zo machteloos gevoeld m. Ik kon gewoon niets doen voor jou… en jij begreep er zelf ook niets van…
Je was heel rustig toen… je was klaar om de oversteek te maken…Hoe moeilijk het ook voor mij was, heb ik jou begeleid om die weg over te steken…. En toen was je weg….Mijn allerliefste Mischa, dit was voor mij de moeilijkste beslissing die ik ooit heb moeten nemen.
Je zit zo diep in mijn hart.

Always in my heart

Van Meirhaeghe Nancy